We konden heel lang niet op vakantie

Drieke is op haar achttiende naar Nederland gekomen en ontmoette vrijwel meteen de liefde van haar leven. Nu zorgt ze voor hem en geniet ze zo veel mogelijk van het leven.
Drieke is mijn roepnaam. Maar eigenlijk heet ik Frederika. Ik kom uit Paramaribo. In 1959 ben ik naar Nederland verhuisd. Twee weken daarna zat ik in een blauwe tram die richting zee ging. Katwijk geloof ik. Toen ik uit de tram stapte zag ik hem staan, een jonge man met een motorfiets. Dit jaar zijn we 53 jaar getrouwd.

Na mijn pensioen wilde ik gewoon leuke dingen doen. Sporten. Fietsen. Ik had ook veel vriendinnen, dus we deden veel samen. Wandelgroepjes. Maar het leukste was toen ik lid werd van de Koninklijke Bond voor Ouderen. Dat heeft gewoon mijn leven verrijkt.

Samen met mijn man heb ik hele leuke reizen gemaakt. We gingen twee keer per jaar wel ergens naartoe, maar op een gegeven moment kon het niet meer door zijn chronische ziekte. We hebben de foto’s en fotoboeken nog en die zijn hartstikke leuk om in terug te bladeren.

Ik hoop dat ik nog heel lang mag genieten van mijn leven. Door de ziekte van mijn man en de zorg voor hem ben ik toch een stukje kwijt geraakt. En ik heb een leeftijd bereikt waarop mensen zeggen dat je niet zoveel meer hebt. Maar ik hoop dat er elke keer weer een jaar bijkomt.

Ik ben een goede moeder voor de kinderen en wat ik zelf vind een fantastische grootmoeder voor de vier kleinkinderen. Zie ze niet vaak, maar het is altijd heel fijn als ze er zijn. Ik vind het ook heel fijn om anderen een plezierige avond of dag te bezorgen, omdat ik vind dat zij daar ook recht op hebben.

We konden heel lang niet op vakantie en nu probeer ik elk jaar naar onze zoon in Ghana te gaan. Maar ik vind het ook leuk om met een vriendinnetje naar een andere stad te gaan. Gewoon met de bus. Een soort schoolreisje, haha.

Wat er ook gebeurt, ik hoop dat ik mijn man mag overleven, dan heeft-ie mij altijd gehad. Hij zou me heel erg missen. Dat doet-ie al als ik een keer niet kom. Dan belt hij om mijn stem te horen. Als je 84 jaar bent en dat zegt, dan is dat toch wel heel lief van hem, vind ik.

Ik wil de kinderen niet opzadelen met dat ze iets voor ons moeten gaan betalen. Daarom hebben mijn man en ik altijd alles financieel goed geregeld. Hij had een pensioen, ik een pensioentje en AOW en dat is het. We hebben geen schulden en kunnen alle rekeningen betalen. Dat geeft heel veel rust.

Mijn advies voor andere mensen: “Wees lief voor elkaar, geef elkaar een bloemetje, bel elkaar eens een keer op. Vertel hoeveel je van ze houdt en niet later als ze er niet meer zijn …”