En… start!

Zaterdag kwart voor tien, op naar de sportschool samen met mijn oudste zoon van 15. Daar verzamelen we met de rest van de groep om eerst te gaan hardlopen op de hei. Heerlijk, zo buiten. En fantastisch om te zien dat de jongens en meisjes uit het team zich weer volledig mogen inzetten en zich voorbereiden op hopelijk mooie karatetoernooien. Na een uur intervaltraining terug bij de sportschool om vervolgens nog een uur intensief techniektraining te doen en te sparren. Ik merk dat ik ‘oud’ word en niet meer zo goed met de nieuwe generatie kan meekomen, maar uiteraard laat ik dat zo weinig mogelijk merken.

Een zaterdag als alle andere

Dan klaar met de training. Ik neem meteen ook mijn jongste zoon van 7 mee terug naar huis. Die is eerder door mijn vrouw gebracht voor zijn judotraining – uiteraard ook buiten. Dan lekker samen lunchen en ‘s middags vertrekt mijn middelste zoon van 12 naar scouting. Met rode wangen en met de geur van vuur om zich heen komt hij een paar uur later weer thuis. Te vies om aan te pakken, maar helemaal in zijn element. Als hij onder de douche vandaan komt, gaan we lekker eten en hebben we een filmavond voor de boeg. Die verloopt via de Kijkwijzer-volgorde. Eerst de 6+ film en dan de 12+ film, als de jongste op bed ligt. Dat heb je met drie van die gasten met verschillende leeftijden. Uiteraard moeten de oudste twee wel weer eerst een stevige, in mijn ogen zinloze, discussie voeren over welke film het wordt,.. zucht. Maar goed.

Carpe diem

Als ik het me zo realiseer, lijkt zo’n dag zo vanzelfsprekend. Of hij nou gemoedelijk verloopt of dat het nu een dag is met een hoop gedoe en gezeur. Tot dat besef kom ik regelmatig als ik op mijn werk een overlijdensclaim onder ogen krijg. Als ik kijk naar de leeftijden en mij realiseer dat de overledenen soms niet zo heel veel ouder zijn dan ik – ik ben 42 jaar – en soms zelfs jonger. Dan dringt bij mij vaak ook het besef door wat een impact een overlijden van een moeder of vader binnen het gezin kan hebben. Geen vanzelfsprekende dagen meer, veel verdriet, maar ook extra zorgen. Hoe vang je dat op? Hoe pak je de draad vervolgens weer op met je kinderen bijvoorbeeld. Ik denk alleen al aan het brengen en halen of het voeren van oudergesprekken op school. Zaken waar ik eigenlijk liever niet te lang bij stil sta, maar aan de andere kant mij toch ook wel weer doen beseffen dat het leven vluchtig en kwetsbaar is. Om maar even een cliché te noemen: geniet van elke dag, oftewel carpe diem.

Het belang van een overlijdensrisicoverzekering

Als ik de uitbetaling van de claim dan beoordeel die door mijn collega’s is voorbereid, besef ik ook het belang van de overlijdensrisicoverzekering (ORV). In die zin ben ik blij dat ik mij dat bewust ben en dat ik dit ook voor mijn eigen gezin goed heb geregeld, mocht mij of mijn vrouw wat overkomen. Gelijktijdig heb ik er meteen moeite mee dat ik merk dat in de maatschappij de waarde van een ORV steeds minder gezien wordt, zelfs geen voorwaarde meer is bij het afsluiten van een hypotheek. Veel mensen weten niet wat een ORV is of wat het voor hen zou kunnen betekenen.

In mijn optiek reden om dit belang beter kenbaar te maken. Veel onnodige financiële problemen kunnen hiermee voor nabestaanden worden voorkomen in een toch al verdrietige en moeilijke tijd. De vraag is hoe brengen wij dit belang samen beter over de bühne? Aan u en ons de uitdaging! Neemt u hem aan?